Afgelopen donderdagavond was ik als fotograaf(lees opvulling) uitgenodigd bij FOTOSTUDIO DE JONG. Mijn verwachtingen waren redelijk hoog, inderdaad het ontleden van die specifieke foto’s.
Over het HOE, Wat en WAAROM…
Een beschouwing van bewust fotografisch beeld.
Documentaire, Fashion, Landschap, Autonoom, Alternatief, noem maar op.
Allemaal kreten uit die wonderlijke wereld van Fotografie.
Geweldig die tools te kunnen gebruiken als programmamaker over dit fenomeen! Kijkers bewust maken van mogelijkheden, met soms die lastige keuzes of de gelukkige treffers. Maar absoluut het antwoord geven op de vraag waarom die specifieke benadering in juist dat beeld.
Inderdaad diverse kanten belichten van FOTOGRAFIE.
Waarom juist deze vorm kiezen voor je verhaal…?
Waarom die compositie als versterking…?
Waarom dat medium in die situatie…?
Helaas mijn teleurstelling was groot, slechts puur de journalistieke benadering vond plaats. Je weet wel, een plaatje wat je net een iets duidelijker beeld geeft van die specifieke situatie. Heel oneerbiedig, het opleuken en het versterken van het geschreven verhaal!
Die krantenartikels, de eerste twee minuten met Sascha de Boer?
Een aantal journalistieke beelden, waarover inhoudelijk weinig is gesproken.
Dat bosje bloemen met die aanbieding in beeld? Liever had ik deze fotograaf over zijn “bewuste” keuze gehoord. Alleen de foto over die dode, ergens liggend terwijl het gewone leven schijnbaar doorgaat.
Daar was even iets meer dat “verhaal”.
Over die bril, eerlijk gezegd?
Tja, ik ben zelf bril dragend, al vanaf mijn achtste.
Deze afzetten? Omdat de fotograaf brillen lastig vindt? Kom op zeg!
Dit is iets wat ik alleen doe bij vintage fotografie.
Waarom? In die tijd bestonden al die monturen niet.
Dan de Selfies, vooral die hoek zou het beste resultaat geven.
Weer het waarom?
Geen antwoord, gewoon omdat het zo is?
Let op, van boven af naar beneden!
Niet vergeten, bij dit zogenaamde nieuwe zelfportret.
Maar wat is de toegevoerde waarde?
Allemaal vragen die helaas onbeantwoord blijven.
Idem het promotie onderzoek,
juist de problematiek buiten de censuur van FB is ontzettend.
Zelfmoord, door pesterijen op deze manier, is niet ongewoon helaas.
Iets wat zeker een enorme meerwaarde zou geven aan dat promotie onderzoek.
Natuurlijk valt dat buiten FOTOSTUDIO DE JONG.
Maar enige redactionele bedenkingen zouden géén kwaad kunnen.
Een onderwerp van deze tijd, maar dan wel met meer verdieping.
Neem maar de commotie rondom de Selfies van Heleen van Rooyen.
Die overigens nu voor forse bedragen worden geveild.
Misschien een reden voor een meer inhoudelijk verhaal?
Enfin, de foto over de gevolgen van nucleaire ongelukken maakte iets goed.
Helaas met slechts één beeld, van deze documentaire gerichte fotograaf.
Graag had ik iets meer willen zien van dit intrigerende onderwerp.
Echt jammer, ondanks die ene treffende foto van een dagelijkse verzorging…
Over de blinde fotograaf kan ik kort zijn.
Een ieder heeft hierover een eigen mening als toegevoegde waarde.
Dus eigenlijk heel persoonlijk, zeker daarom niet meegenomen in mijn kritiek.
Voor iedereen zelf te beoordelen of dit item iets heeft toegevoegd aan zijn eigen beleving van beeld.
De stock foto’s waren een leuk inhoudelijk afwisselend item.
Gericht uiteraard weer op de journalistiek maar ook een boodschap.
Mens geloof niet alles wat je ziet in de media!
Iets wat ik door eigen ervaring alleen maar kan beamen.
De foto bij mijn laatste artikel Blik op Beeld was compleet verkracht door ruim meer dan een derde weg te croppen. Iets wat me misschien doet besluiten te stoppen met deze rubriek.
Helaas heeft deze ervaring bij Fotostudio de Jong inhoudelijk niets motiverend toegevoegd aan mijn eigen fotografie. Natuurlijk was de voorafgaande muziek heerlijk, idem de locatie, zeer fotogeniek. Toch had ik de verwachting van meer inhoud. Die interactie met fotografen was eerlijk gezegd ronduit shit!
Zoals dat laatste, is dat is een bloem?
Kom op zeg, daar zitten serieuze beeldmakers echt niet op te wachten.
Of het eindeloos doorgaan van de techneut in photoshop over een beeld wat zelf hij niet eens heeft gemaakt…
Ik was blij niet zoals enkelen in Groningen of Friesland te wonen.
Let wel, dat is een auto rit van ruim twee tot drie uur, en weer terug!
Voor mij was de afstand slechts een goed half uur.
Leuk om een keer te zien en godzijdank heerlijke eetmogelijkheden rondom achteraf. Maar wel een verloren uurtje, een uur waar werkelijke fotografische beelden zouden kunnen ontstaan. Of slechts dwalend op internet nieuwe inspiratie op doen? Inspiratie die ik verwachtte van dit programma en helaas niet heb mogen ontvangen in deze uitzending.
Wat me brengt bij het doel van dit programma.
Een ernstige vraag waar ik inderdaad graag een antwoord op zou willen.
Is het bedoeld voor NIET fotograferend Nederland?
In dat geval is deze opzet volkomen okee!
Maar vraag dan NIET aan beeldmakers om die foto met verhaal!
Een aantal zijn vluchtig voorbijgekomen waaronder een intrigerende drieluik van Jenny Boot. Helaas schijnbaar niet de moeite waard.
Mijn inzending voor deze uitnodiging in de fotografen tribune;
"Golden Globe" de foto PEOPLE
Een serie over nostalgische verlangens in deze zo schijnbaar maakbare wereld.
Hier communicatie,
Een eenvoudig verlangen naar echt contact, géén twitter,
FB of andere sociale media vluchtigheid.
Echte mensen, een echt gesprek en een werkelijk fysiek contact.
Waar is dat contact gebleven?
Over het HOE, Wat en WAAROM…
Een beschouwing van bewust fotografisch beeld.
Documentaire, Fashion, Landschap, Autonoom, Alternatief, noem maar op.
Allemaal kreten uit die wonderlijke wereld van Fotografie.
Geweldig die tools te kunnen gebruiken als programmamaker over dit fenomeen! Kijkers bewust maken van mogelijkheden, met soms die lastige keuzes of de gelukkige treffers. Maar absoluut het antwoord geven op de vraag waarom die specifieke benadering in juist dat beeld.
Inderdaad diverse kanten belichten van FOTOGRAFIE.
Waarom juist deze vorm kiezen voor je verhaal…?
Waarom die compositie als versterking…?
Waarom dat medium in die situatie…?
Helaas mijn teleurstelling was groot, slechts puur de journalistieke benadering vond plaats. Je weet wel, een plaatje wat je net een iets duidelijker beeld geeft van die specifieke situatie. Heel oneerbiedig, het opleuken en het versterken van het geschreven verhaal!
Die krantenartikels, de eerste twee minuten met Sascha de Boer?
Een aantal journalistieke beelden, waarover inhoudelijk weinig is gesproken.
Dat bosje bloemen met die aanbieding in beeld? Liever had ik deze fotograaf over zijn “bewuste” keuze gehoord. Alleen de foto over die dode, ergens liggend terwijl het gewone leven schijnbaar doorgaat.
Daar was even iets meer dat “verhaal”.
Over die bril, eerlijk gezegd?
Tja, ik ben zelf bril dragend, al vanaf mijn achtste.
Deze afzetten? Omdat de fotograaf brillen lastig vindt? Kom op zeg!
Dit is iets wat ik alleen doe bij vintage fotografie.
Waarom? In die tijd bestonden al die monturen niet.
Dan de Selfies, vooral die hoek zou het beste resultaat geven.
Weer het waarom?
Geen antwoord, gewoon omdat het zo is?
Let op, van boven af naar beneden!
Niet vergeten, bij dit zogenaamde nieuwe zelfportret.
Maar wat is de toegevoerde waarde?
Allemaal vragen die helaas onbeantwoord blijven.
Idem het promotie onderzoek,
juist de problematiek buiten de censuur van FB is ontzettend.
Zelfmoord, door pesterijen op deze manier, is niet ongewoon helaas.
Iets wat zeker een enorme meerwaarde zou geven aan dat promotie onderzoek.
Natuurlijk valt dat buiten FOTOSTUDIO DE JONG.
Maar enige redactionele bedenkingen zouden géén kwaad kunnen.
Een onderwerp van deze tijd, maar dan wel met meer verdieping.
Neem maar de commotie rondom de Selfies van Heleen van Rooyen.
Die overigens nu voor forse bedragen worden geveild.
Misschien een reden voor een meer inhoudelijk verhaal?
Enfin, de foto over de gevolgen van nucleaire ongelukken maakte iets goed.
Helaas met slechts één beeld, van deze documentaire gerichte fotograaf.
Graag had ik iets meer willen zien van dit intrigerende onderwerp.
Echt jammer, ondanks die ene treffende foto van een dagelijkse verzorging…
Over de blinde fotograaf kan ik kort zijn.
Een ieder heeft hierover een eigen mening als toegevoegde waarde.
Dus eigenlijk heel persoonlijk, zeker daarom niet meegenomen in mijn kritiek.
Voor iedereen zelf te beoordelen of dit item iets heeft toegevoegd aan zijn eigen beleving van beeld.
De stock foto’s waren een leuk inhoudelijk afwisselend item.
Gericht uiteraard weer op de journalistiek maar ook een boodschap.
Mens geloof niet alles wat je ziet in de media!
Iets wat ik door eigen ervaring alleen maar kan beamen.
De foto bij mijn laatste artikel Blik op Beeld was compleet verkracht door ruim meer dan een derde weg te croppen. Iets wat me misschien doet besluiten te stoppen met deze rubriek.
Helaas heeft deze ervaring bij Fotostudio de Jong inhoudelijk niets motiverend toegevoegd aan mijn eigen fotografie. Natuurlijk was de voorafgaande muziek heerlijk, idem de locatie, zeer fotogeniek. Toch had ik de verwachting van meer inhoud. Die interactie met fotografen was eerlijk gezegd ronduit shit!
Zoals dat laatste, is dat is een bloem?
Kom op zeg, daar zitten serieuze beeldmakers echt niet op te wachten.
Of het eindeloos doorgaan van de techneut in photoshop over een beeld wat zelf hij niet eens heeft gemaakt…
Ik was blij niet zoals enkelen in Groningen of Friesland te wonen.
Let wel, dat is een auto rit van ruim twee tot drie uur, en weer terug!
Voor mij was de afstand slechts een goed half uur.
Leuk om een keer te zien en godzijdank heerlijke eetmogelijkheden rondom achteraf. Maar wel een verloren uurtje, een uur waar werkelijke fotografische beelden zouden kunnen ontstaan. Of slechts dwalend op internet nieuwe inspiratie op doen? Inspiratie die ik verwachtte van dit programma en helaas niet heb mogen ontvangen in deze uitzending.
Wat me brengt bij het doel van dit programma.
Een ernstige vraag waar ik inderdaad graag een antwoord op zou willen.
Is het bedoeld voor NIET fotograferend Nederland?
In dat geval is deze opzet volkomen okee!
Maar vraag dan NIET aan beeldmakers om die foto met verhaal!
Een aantal zijn vluchtig voorbijgekomen waaronder een intrigerende drieluik van Jenny Boot. Helaas schijnbaar niet de moeite waard.
Mijn inzending voor deze uitnodiging in de fotografen tribune;
"Golden Globe" de foto PEOPLE
Een serie over nostalgische verlangens in deze zo schijnbaar maakbare wereld.
Hier communicatie,
Een eenvoudig verlangen naar echt contact, géén twitter,
FB of andere sociale media vluchtigheid.
Echte mensen, een echt gesprek en een werkelijk fysiek contact.
Waar is dat contact gebleven?
RSS Feed
